در کتب تاریخی آمده‎است که  فردای شب میلاد پیامبر یکی از علمای یهود به دارلندوه آمد و گفت آیا دیشب فرزندی متولد شده است که نامش «احمد» است و هلاک یهود به دست او خواهد بود؟
آنها دریافتند که پسری برای عبدالله به دنیا آمده است؛ آن مرد با دیدن آن کودک بیهوش شد چون به‎هوش آمد گفت به خدا قسم پیامبری تا قیامت از بنی اسرائیل گرفته شد این کودک اسرائیل را نابود می‎کند قریشیان خندیدند و او گفت به خدا قسم کاری با شما بکند که اهل مشرق و مغرب از آن یاد کنند.(1)
در کتب علمای یهود چه اسراری نهفته بود که روز و محل تول پیامبر را نیز می‎دانستند؟ اخبار و کاهنان از کجا به این دقت نکات اخلاقی و رفتاری و ظاهری پیامبر را  ردیابی می‎کردند که به گواهی قرآن همچون فرزند خود ایشان را می‎شناختند؟
جواب سوالات خود را از لابه لای کتاب «محضر شهود فی رد یهود» نوشته «حاج بابای قزوینی»(2) یافتیم که بخش هایی از این کتاب را در اختیارتان قرار دهیم
• ابتدا آياتي است كه در فصل 28 کتاب شعیا آمده است:
««مذكور است و مشتمل است بر لفظ«قولاقاو»،و لفظ قولا قاو در عبارت كتب هيچ يك از انبياء نيست مگر در كتاب نحمان كه در ميان‏يهود به نبوأت هيلد مشهور است مذكور است كه محمد نشان‏ قولا قاو است، و ما آن كتاب را در موضع خود در اين رساله نقل خواهيم‏ نمود انشاء اللّه تعالي. و آن آيات اينست
«كي صولا صاو صولا صاو قولا قاوقولا قاو زعر شام كي بلعك سافا و بلاشان أحرت يد بر إل‏ هاعام هز أشر أمر ألهم زت همنوحا هنيحو لعايف‏و زت همر كئا و لا آبو شموع و هايا لهم دبر أدناي‏ صولا صاو صولا صاو قولا قاو قولا قاو زعر شام زعر شام‏ لمعن يذنوا و كاشلوا حر و نشبارو و نقشو و نلكاد و».
در كتاب شاراشيم كه از كتب لغت است در فصل توه مذكوراست كه معني قولا قاو اينست كه فرمان دهند پيغمبران فرمان بعد فرمان‏ و صولا صاو را نيز بهمين معني گفته است، و ترجمه اين آيات اينست كه: فرمان دهد بعد فرمان اندازه كند بعد اندازه اندك اينجا اندك اينجا كه‏ به زباني باشد كه فهميدن آن مشكل باشد و به زبان ديگر سخن گويد مر اين‏قوم را آنچه امر كند بايشان آنها آسايش است براي خستگان و اينست آسايش و شنيدن آن خواهش و حال اينكه باشد براي ايشان سخن خدا فرمان دهد بعد فرمان و اندازه كند بعد اندازه اندك اينجا اندك اينجا به اين سبب برطرف شوند و سرنگون شوند پست شوند و شكسته شوندو به تله افتند و گرفته شوند.»»
در توضیح آیه فوق باید گفت:

این که فرمان دهند بعد از فرمان در اصل دو معنا از آن استفاده می شود:
1- فرمان دادن این پیامبر بعد از فرمان دادن پیامبران دیگر است و این معنی خاتم النبین بودن است.
2- زمان دادن بعد از فرمان دادن به این سعی که جمیع احکام شریعت آن پیامبر به یکباره بر او نازل نشده مثل نزول به یکباره تورات بر موسی بلکه تدریج در زمان طویل، شریعت نازل شده، هر زمان فرمان دهد، فرمان تازه بعد از فرمان دیگر.
به لغات عبری این آیه توجه کنید: لفظ " زعر" در عبری به معنای قلیل و "شام" به معنای  مکان و زمان هر دو استعمال می شود: یعنی وحی در مکان های مختلف و در زمان‎های مختلف بر این پیامبر نازل می‎شود که این نکته تنها به پیامبر آخرالزمان صدق می‎کند؛ چراکه بخشی از  وحی در مکه و بخش دیگری آن در مدینه یا بخشی در سفرها و در سرزمین‎های مختلف اتفاق افتاده‎است. این نوع نزول وحی، بر هیچ پیامبری صدق  نمی‎کند؛ زیرا به عنوان نمونه تورات به‎ یکباره در کوه طور نازل شده‎است.
صریح‎ترین بخش این آیه در مورد زبان آن پیامبر است که در این باره می‎گوید فهمیدن آن مشکل بوده و به زبان دیگر سخن می‎گوید.
زبان یهودیان عبری است و زبان پیامبری که مخاطب این آیه است متفاوت با آنهاست. مسئله دیگری که در این آیه مطرح شده‎است، مشکل بودن آن زبان است؛ چرا که زبان عرب، اِعراب و صرف و نحو داشته و زبان عبری، این ویژگی را ندارد.
در بخش دیگری از این آیه آمده‎است که دین آسایش است؛ منظور این است که اجرای احکام در هیچ کدام از ادیان به آسانی اسلام، نمی‎باشد.

آیات فصل چهل و دوم کتاب شعیا:
نکات بسیار ارزشمندی در این آیات دال بر آن است که پیشگویی‎های بسیار دقیقی در مورد پیامبر ذکر شده که بخش‎هایی از آن به شرح زیر است:
«آن بنده من امی و ناخوان باشد و از کسی تعلیم نگرفته باشد.»
و بعد می گوید:
«این قوم(یهود) غارت شده‎اند، پریشان احوال شدند و جوانان ایشان باشد و کسی ایان را شفاعت نکند کیست در میان شما که این را بشنود و گوش کند و اطاعت کند.»
آنچه یهودیان از این آیات دریافتند این است که با ظهور پیامبری که ذکرش را گفتیم، پریشان احوال می‎شوند. جنگ پیامبر با یهودیان گواه این پیش گویی خارق العاده در این آیات می‎باشد.
چه بسا این آیات دشمنی آن‎ها با پیامبر را عمیق‎تر می‎کند؛ زیرا در این آیات آمده‎است که آن پیامبر یهودیان را  به سزای اعمال خود می‎رساند.

منابع:
1- الکلینی رازی/ اصول کافی/ ج 8/ ص 300
2- وی از علمای دین یهود بود که باشناخت کامل کتب یهود به زبان عبری و کتب سایر ادیان، به حقیقت دست پیدا کرد و به دین اسلام مشرف شد و دلایل خود را در کتاب محضر شهود فی رد یهود ذکر کرده‎است